Ndunètte
di Raffaele de Seneen
Ere bèlle nanònne,
strìtte u’ curpètte e lònghe ‘a gònne,
‘na bella uagliòne,
de nòme facève ‘Nndunètta Liòne.
‘U liòne ‘u Ginnètte
ca càse a’ chiazzètte.
‘U marìte a fa ‘a guèrre,
’na fìggije ìnde ‘a pànze e n’àte pe’ ’ndèrre.
Ere fòrte ‘Ndunètte,
nu carabbenìre, jève sèmpe de frètte:
ha vuttàte ‘a carrètte, ha teràte ‘a galètte,
ha chesùte, ha tagghijàte,
quanda pàste ha sc’kanàte.
‘Na guèrre e po’n’àte,
sèije fìgghije, i nepùte,
po’ ‘na bòmbe è cadùte
pùre ‘a chese ha perdùte.
Ere ‘ndìste nanònne
nonostànte ‘a sfertùne,
s’avezàve ògne vòte,
repegghijàve u’ cammìne.
Ere bèlle nanònne,
i capìlle ca’ nève, u’profùme ‘a castàgne,
se leggève u’ giurnàle
maije sendìve ‘na làgne.
Sòtte a cìnde s’è arrèse,
c’ha lassàte ‘na lègge:
“N’acalàte màije ‘a càpe,
nen sentìteve grègge,
ambaràte, studiàte
e mettìte da pàrte.
N’aspettàte ‘a fertùne
ije nen l’àgghije màije vìste”.
aprile 2014